Ποιήματα που θα χαθούν στην ομίχλη, Ιστός, Αθήνα 2001.

*    *    *    *    *

ΠΟΙΗΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΗΜΑ

Τριανταεφτά χρόνια μετά το πρώτο ποίημα που έγραψα, στις 24 Μαρτίου 1962, η θεά της ποίησης με εγκατέλειψε. Συγκεκριμένα, ανήμερα που άρχισαν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Σερβία, γεγονός σημαντικό αλλά άγνωστο εισέτι στον χώρο των πνευμάτων της λογοτεχνίας, κατάλαβα ότι δεν διέθετα πλέον ποιητική ιδέα.
      Έχω ζήσει τον πόνο της απώλειας γονιού, παιδιού και φίλων. Χάνοντας την ποίηση, αισθάνθηκα μεγάλο κενό, φρικτήν ορφάνια αλλά σίγουρα δεν τρόμαξα, μήτε μ’ έπιασε νεκρόδειπνος διάθεση. Το μόνο εσωτερικό παραμιλητό που εμπιστεύτηκα, ήταν να κοινοποιήσω επειγόντως σε εχθρούς και φίλους, σε ακροατές και αναγνώστες, ότι η λογοτεχνική μου έκφραση δεν περιλαμβάνει πλέον την ύπαρξη ή την προσδοκία ενός ποιήματος. Υπήρξα ποιητής, όπως υπήρξα αρχιτέκτονας. Δεν είμαι πια. Ο ορρός του λευκού χαρτιού, η αγωνία του πρώτου στίχου, ο ιδρώτας της τεχνικής, η ανάμνηση ή η μνημοσύνη ποιημάτων άλλων ποιητών, η συγκίνηση της πρώτης ανάγνωσης σε ερωμένη ή σε φίλο, θα απασχολούν τους παλαιούς μου συναδέλφους. Έχω αποξενωθεί. Η θεά της ποίησης μου αφαίρεσε την ικανότητα να γράφω ποιήματα, ευτυχώς όχι την ικανότητα να γοητεύομαι από ποιήματα, ως αναγνώστης όμως, όχι ως δημιουργός τους.
      Κάνοντας επιμηθεϊκές στατιστικές βλέπω ότι ακολούθησα τον μέσο νεοέλληνα λυρικό βίο. Οχτώ στα δέκα ποιήματα που έγραψα, γράφτηκαν πριν κλείσω τα είκοσι. Ήταν οι αξέχαστες στιγμές της μαθητείας, όπου κατάκλεβα τους ποιητές που εθαύμαζα. Από τα ποιήματα που έγραψα, πολλές εκατοντάδες, πιστεύω ότι θα μείνουν στη μνήμη ελαχίστων επιγενομένων η “Ωδή στα πουλιά”, η “Καραβέλα” και ο “Καπερνέκας”. Άειντε να λανθάνουν, και να τ’ ανακαλύψει κάποιος αναγνώστης, άλλα δύο ή τρία. Άξιζε τον κόπο τόση προσπάθεια, τόσα δάκρυα, τόση αγωνία, τόση αφωνία; Φυσικά και άξιζε τον κόπο!
      Η θεά μού πήρε το ποιητικό τάλαντο επειδή δεν το χειρίστηκα σωστά. Υπέκυψα εύκολα στον πειρασμό του πεζού λόγου. Αντί να υπομονεύομαι και να περιμένω την σεισμική όξυνση του ποιητή, κατέτρωγα σε πεζούς μικροσεισμούς και μετασεισμούς, ήτοι σε φραγκοδίφραγκα, όλην την ποιητική ένταση. Ως αποτέλεσμα, ο πεζός λόγος απέκτησε ευκρίνεια, οξύτητα, ειδικό ύφος και βάρος, μονομέρεια και φόρτο, αλλά τα ποιήματα δεν μπορούσαν πλέον να φέρουν κάτι περισσότερο από έναν καβαφίζοντα σχολιασμό, να είναι κάτι περισσότερο από έμμετρα υπομνήματα.
      Στην αμφιχειρία μου, υπέταξα τον αριστερόχειρα ποιητή στον δεξιόχειρα συγγραφέα. Ξέχασα το βασικό: η θεά της ποίησης δίνει το δώρο της σε ξύπνιους και βλάκες, σε βαθύνοες και κουφιοκέφαλους, σε σεμνούς και επηρμένους, αρκεί να της είναι πιστοί.
      Ποιητής χωρίς ποίημα, στρατηγός χωρίς στρατό, είμαι πλέον καταδικασμένος να τρέχω πίσω από το κοινό του πεζού λόγου, γνωρίζοντας την τεχνική, κυνικός και γαλήνιος. Κι όταν, παραθυρίζοντας στον υπολογιστή, του κόσμου τα πεζογραφήματα, η γραμματοσειρά δείχνει στην οθόνη ότι απογειώνεται, ότι θρυμματίζεται, ότι αποκτά το ήθος της ποίησης, πρέπει να θυμάμαι ότι πρόκειται στην ουσία για μαλλιά που συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέσα στο φέρετρο ενός νεκρού, για έναν αντικατοπτρισμό στην έρημο, για μια υπεροψία και μέθη.

Π.Θ.

Ποιήματα που θα χαθούν στην ομίχλη, Ιστός, Αθήνα 2001.

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιορυθμός», Θεσσαλονίκη, 15 Νοεμβρίου 2001.