Το ροκ του αρχιτέκτονος 3

Ένας εμφύλιος

Στην αρχιτεκτονική δεν μπήκα κατευθείαν, περίμενα μια χρονιά και ξανάδωσα, αν και ήμουν, χάρη στο Ακαδημαϊκό απολυτήριο του 1966, υπότροφος πρωτοετής φοιτητής, αλλά στο μαθηματικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής.
     Ξανάδωσα από ντροπή, καθώς μπήκα με άλγεβρα 2,1 και φυσική 2,3. Βέβαια στην έκθεση, στην ανθρωπολογία, στην ανάλυση κειμένου και στα αρχαία έσκισα. Ήταν μια καραμπινάτη «κήλη» του συστήματος. Την υποτροφία μου την μετέτρεψα αμέσως σε μπομπινόφωνο Φίλιπς με 4 ταχύτητες, από 3,4 έως 19 εκατοστά ανά δευτερόλεπτο και έναν αναπτήρα Ρόνσον μακρόστενον, όχι πλακέ, που επέτρεπε στο αέριο να πετάγεται όπως το έκανε ο Λέμυ Κώσιον στο Αλφαβίλ αλλά και ο Ζαν Πιερ Λεό σε δυο ταινίες επίσης του Γκοντάρ, πετώντας επιπλέον το Γκωλουάζ στον αέρα και πιάνοντάς το με τα χείλη.
     Επιπλέον μακροημέρευα όσο μπορούσα στο σπίτι της οικογένειας του φίλου μου και συμμαθητή Βασίλη Βρέζα εξ Αριδαίας, του οποίου τα πρεσβύτερα αδέλφια Λεωνίδας και Πελαγία ήταν ήδη φοιτητές αρχιτεκτονικής, ενώ ο Βασίλης σπούδαζε τοπογράφος. Μπαινόβγαινα στις αίθουσες του Πολυτεχνείου, παρακολουθούσα διορθώσεις και παραδόσεις, βοηθούσα όσο γινόταν την Πελαγία στην διπλωματική της. Θυμάμαι ολοζώντανα μια αποστολή που μου ανέθεσε. Σε έναν χάρτη της Θεσσαλονίκης με κάποιο θέμα κτιριολογικό, να γεμίσω το δάσος του Σέιχ Σου με πράσινο στρώμα χρώματος και μου άφησε το προνόμιο να διαλέξω υφή και χρώμα. Ασχολήθηκα με πάθος δοκιμάζοντας ό,τι ήταν δυνατόν, μαρκαδόρους, λαδομπογιές, πλαστικό βιβεχρώμ, συνδυασμό ακουαρέλας και γκουάς μπλε και κίτρινο, ώστε να βγει πράσινο. Στο τέλος η κοπέλα απελπίστηκε και έβαλε χρωματιστό ράστερ.
     Διάβαζα μόνος για τις εξετάσεις, χωρίς φροντιστήριο και ήθελα να μπω στο Πολυτεχνείο όσο τίποτε στον κόσμο. Μάθαινα διάφορα για την σχολή, κι έτσι κατάλαβα πως επρόκειτο ουσιαστικά σε έναν μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο.
     Η αρχιτεκτονική έμοιαζε μικρό αδελφάκι μιας μεγαλύτερης εκπαιδευτικής μονάδας πολιτικών μηχανικών. Ήταν κάτι καλοί στα μαθηματικά, στην παραστατική και σε είκοσι ακόμη μαθήματα που έμπαιναν στην παραγωγή πριν πληροφορηθούν ότι υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που ενίοτε φλέρταραν μεταξύ τους. Τους ήθελαν όλοι, αν και αρκούσε τελειώνοντας να έχουν έναν λογαριθμικό κανόνα και ένα γραφείο μεταλλικό γκρι με κρύσταλλο και πράσινο μουσαμά και τέσσερις γωνίες νικελένιες τεταρτοσφαίρια, σαν γραμματείς κοινότητας. Ντυμένοι πρόχειρα και λεφτάδες, συγκέντρωναν μόνον περιφρόνηση στους αρχιτέκτονες, δεν ξέρω γιατί.
     Οι φοιτητές αρχιτεκτονικής θεωρούνταν προνομιούχοι και μπορεί να ήταν. Αλλά μεταξύ τους χωρίζονταν σε «μπετατζήδες» που ήταν από οικογένειες τεχνικών και θα συμπλήρωναν την οικογενειακή επιχείρηση και σε φαντασμένους, ελαφρόμυαλους, κινεζόφιλους, ονειροπόλους, οπαδούς φιλοσοφικών θεωριών και θεωριών της κίνησης και των αισθητικών κινημάτων. Επί δεκαετίες πελεκήθηκαν οι τελευταίοι, είτε τρυπώνοντας στο διδακτικό προσωπικό είτε δουλεύοντας για μπετατζήδες ώσπου να μάθουν να βγάζουν άδειες και να βρίσκουν τρύπες σε τρελά νομοθετήματα.
     Για τον εμφύλιο λεπτομέρειες, αργότερα. Πάντως δεν διδαχτήκαμε παρά αμελητέα πολεοδομία, και ποτέ των ποτών, κανένας δεν μας εδίδαξε τις διαδικασίες να χτίζουμε αλλά και τον γενικό οικοδομικό κανονισμό. Άρα; γνωρίζετε ποιος νίκησε στον εμφύλιο. Αυτοί που νίκησαν και στον κανονικό εμφύλιο.

Πάνος Θεοδωρίδης, στο TheGreekCloud, 12.6.2014.