Με την ιδίαν πίστιν

Δύο εβδομάδες μας χωρίζουν αφ’ ότου το «ΒΗΜΑ» και τα «ΝΕΑ» έχασαν τον δημιουργόν τους και η χρονική απόστασις βοηθεί εις το να διαγράφωνται πλέον με σαφήνειαν, όχι μόνον η αλησμόνητη προσωπικότης εκείνου που έφυγεν, αλλά και αι ηθικαί ευθύναι τας οποίας αφήνει πίσω του.

Αι εκδηλώσεις συμπαθείας που συνώδευσαν τον θάνατόν του είχαν όλαι ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δεν περιώρισαν την απώλειά του εις τον κύκλο της οικογενείας και των συνεργατών του, αλλά την ετοποθέτησαν εις τα πλαίσια της εθνικής ζωής της χώρας. Γιατί πραγματικά, τα όσα εδημιούργησεν ο Δημήτριος Λαμπράκης με αγώνες μισού περίπου αιώνος δεν ανήκουν εις την οικογένειά του, αλλ’ εις τον Ελληνικό λαό, το Ελληνικόν Έθνος. Και τούτο απετέλεσε την ωραιοτέραν αναγνώρισιν, εκείνην όμως που παραδίδει ακεραίας, εις ημάς όλους του «ΒΗΜΑΤΟΣ» και των «ΝΕΩΝ», τας βαρείας ευθύνας της συνεχίσεως.

Ιδρυτής μεγάλης δημοσιογραφικής σχολής, ο Δημήτριος Λαμπράκης εστάθη μία από τας αδιαβλήτους και σταθεράς αξίας της Ελληνικής ζωής με την ακράδαντη, την πρωτόγονη προσήλωσίν του εις ηθικάς και πολιτικάς αρχάς από τας οποίας ποτέ δεν παρεξέκλινε. Ατρόμητος μαχητής, παρέμεινεν ωστόσο μέχρι τέλους μία ιπποτική φύσις του γνησιωτέρου τύπου. Ουδέποτε κατεδέχθη ταπεινά όπλα και ουδέποτε επέτρεψεν εις τον εαυτόν του να γίνη ουραγός των εφημέρων ρευμάτων της Κοινής Γνώμης. Υπήρξεν οδηγός της, μία συμπύκνωσις πολιτικών και πνευματικών χαρισμάτων που του επέτρεπε να βλέπη μακρύτερα από πολλούς άλλους της γενεάς του και να χαράσση εγκαίρως τας ορθάς κατευθύνσεις.

Αυτήν την δύσκολη πορεία καλούμεθα σήμερα να ακολουθήσωμε –και θα την ακολουθήσωμε, με την ιδίαν προσήλωσιν, την ιδίαν πίστιν.

Χ. Δ. Λαμπράκης, «Με την ιδίαν πίστιν», Το Βήμα, 25 Αυγούστου 1957.