Θα παρακαλέσω εδώ την Τζούλια Σουγλάκου, με συνοδεία της Μήδειας Ιασωνίδου, να ερμηνεύσουν τη σκηνή, θυμίζοντας, αν μου επιτρέψει η Τζούλια, ότι με ευγνωμοσύνη το λέω, ότι ειδικά για μας έμαθε τη μουσική του Βάγκνερ, αλλά τονίζω και πιστεύω ότι αυτό είναι το είδος της μουσικής το οποίο θα τραγουδήσει στο μέλλον, μαζί με τις ιταλικές όπερες και τα ιταλικά τραγούδια.

*    *    *    *    *

Περνούσα πολύ δύσκολα σε ακροάσεις στο εξωτερικό.[…]
Για μένα η δυσκολία ήταν ασύλληπτη. Δε θέλησα ούτε να το μάθω, ούτε να συνεχίσω να το κάνω. Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να εκτεθώ άλλο σε αυτό, γιατί μου έκανε κακό. Επενέβαινε αρνητικά. Όμως, εν τω μεταξύ το Μέγαρο, εκείνη την ίδια εποχή, εδώ, «έβραζε» κυριολεκτικά. Όσοι ήμασταν υπότροφοι ήμασταν με έναν τρόπο προνομιούχοι. Ο Λαμπράκης μάς φρόντιζε, είχαμε δουλειές, δεν είχα λόγο να τρέχω έξω. Έβλεπα κάτι παλιές ατζέντες τις προάλλες σε μια εκκαθάριση και εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ένα τόσο δα κενό. […]
Ήταν μια φοβερή περίοδος [όταν άνοιξε το Μέγαρο] μέσα σε μια γενικότερα εξαιρετική ατμόσφαιρα, από τις αρχές του ’90, όχι μόνο στο Μέγαρο. Νομίζω πως είναι σημαντικό κάποια στιγμή να αναζητήσουμε το ρόλο του Μεγάρου, αν ολοκλήρωσε τον παιδευτικό του ρόλο, για τον οποίο δημιουργήθηκε. Σε προσωπικό επίπεδο, ήμουν ευτυχισμένη εκείνα τα χρόνια γιατί ζούσα στη μήτρα, στη χώρα μου, στην οποία μπορούσα να εργάζομαι, να μιλώ τη γλώσσα μου. Ειλικρινά, δε θα ήθελα να έχω πουθενά αλλού ένα συμβόλαιο, έτσι αισθανόμουν.

«Τζούλια Σουγλάκου: “Ο ανταγωνισμός είναι ανασφάλεια και τίποτα παραπάνω”. Μια σπουδαία Ελληνίδα σοπράνο ετοιμάζεται να υποδυθεί την Όρτρουντ στην εμβληματική όπερα του Βάγκνερ Λόενγκριν», elculture.gr, 18 Ιανουαρίου 2017.